Robot in de klas

Daar zat ik dan, midden in de nacht, in een verlaten ziekenhuis met een bekertje koffie in mijn handen. Ik had net een gezellige avond achter de rug en stond op het punt om naar bed te gaan, toen mijn telefoon overging. Midden in de nacht, een telefoontje met het verzoek om meteen naar het ziekenhuis te komen. Mijn nichtje had een ernstig ongeluk gehad. Natuurlijk zei ik ja, geen twijfel mogelijk. Hoewel ik totaal niet nuchter was, maakte dat niet uit. Het is opvallend hoe je lichaam, zelfs in dat soort momenten, overschakelt op helderheid en alertheid als dat écht nodig is. Elk half uur naar het toilet om het kwijt te raken. Koffie helpt ook. En wat fijn dat mijn zoon me een lift naar het ziekenhuis kon geven.

Een houten slagboom in een speelbos
Mijn nichtje lag zwaargewond op de operatietafel. Oorzaak? Een losliggende, loodzware houten slagboom midden in een speelbos. Een simpel ongeluk met grote gevolgen. Het was een nachtmerrie en het was niet nodig geweest. Het vertrouwde en voorspelbare van de dag werd vervangen door chaos en onzekerheid. Onwerkelijk. Toch droomde ik niet. Ik zat daar, alleen met de klok die ontzettend langzaam de tijd wegtikte. Elke minuut leek een uur. Ik probeerde de klok te negeren, maar kon het niet laten af en toe te kijken. De dubbele cijfers in de tijd troostten me enigszins - misschien was er bescherming dichtbij. Engelengetallen* telkens als ik de tijd checkte. Heel veel 4-en. Ik vroeg de engelen om hulp. Daar hield ik me aan vast, dat had ik nodig. Maar vooral Liv, die op dat moment vocht voor haar leven. Een bizarre samenloop van omstandigheden; niet verzonnen, maar harde waarheid. Ontzettend veel botbreuken, ook in haar schedel en (blijvende) schade in haar gezicht. Dat wisten we toen nog niet. Ook niet dat als de balk een paar cm verder was geschoven, dat ze er niet meer was geweest.

IJsberen op de IC
Terwijl we wachtte, hield het operatieteam ons op de hoogte van elke kleine stap voorwaarts, ook van de tegenvallers. Van ‘ze is zo op de IC dan kun je bij haar’ naar ‘Oh, weer even terug naar de OK’. Gelukkig zaten er tussen de woorden door ook af en toe sprankjes hoop. De eerste uren waren cruciaal.
Ik wist het zeker, dit was niet de eerste keer dat Liv iedereen zou verbazen; bij haar geboorte liet ze al zien wat voor vechter ze is. Door het oog van de naald kruipen had ze eerder gedaan. Ze was ontzettend moedig toen, en dat zou ze nu weer doen - daar geloofde ik in. Als iemand dit aankon, dan zij wel. Ze zou ons, net als toen, versteld doen staan.
Wij konden alleen maar wachten. IJsberen in de wachtkamer. Een knuffel. Elkaar op de hoogte houden. Er zijn. En vertrouwen hebben. Kom op, lieve Liv.

Wonderen bestaan en zij is het levende bewijs.
En ze deed het! Weer. Lees haar ongelooflijke verhaal hier - zodat niemand anders dit hoeft mee te maken. Dat is haar doel: kinderen en hun ouders informeren. Zodat kinderen onbezorgd verstoppertje kunnen spelen. Dat een bezoekje aan het speelbos niet zoals bij haar in een nachtmerrie zou veranderen. Een ongeluk wat voorkomen had kunnen worden.

[Robot] Liv
En ja, de robot in de klas. Het was inderdaad mijn ingeving, en haar ouders en de school reageerde er meteen enthousiast op. Ook haar juf en klasgenootjes vonden het fijn. Maar eigenlijk was het zaadje voor dat idee al veel eerder bij mij geplant.
Ongeveer een jaar eerder kreeg ik een pakketje van de receptioniste op de school waar ik toen als onderwijsassistent werkte. De doos was gericht aan een Suzanne - maar niet aan mij, zo bleek. Toch had ik het pakket al opengemaakt en vond ik een robot, speciaal ontworpen voor langdurig zieke kinderen om op school te gebruiken. De receptioniste verontschuldigde zich, ik ook voor het per ongeluk openen van de doos en we dachten er verder niet over na.
Wat ik toen niet wist, was dat het verkeerd bezorgde pakketje met de robot precies was wat ik toen moest ontvangen. Zo gaat dat (connecting the dots backwards**). Zodat ik het nu als idee kon opperen voor een leergierig slimme meid van 7 jaar.

Na weken in het ziekenhuis kon Liv dankzij die robot tóch weer een beetje aanwezig zijn in de klas. Terwijl zij thuis zat, was haar ‘avatar’ op school: een torso met vrolijke stickers, bestuurd door Liv achter haar laptop. Ze kon de robot op afstand bewegen, emoties laten zien en zelfs haar hand opsteken als dat nodig was. Zo kan ze toch een paar uurtjes per dag virtueel in de klas aanwezig zijn. En een slimme meid, die heel soms een klasgenootje ook het antwoord influistert als die stiekem om hulp vraagt. Hier vind je meer info over de robot op school. 

Liv is Liv
Liv heeft vanaf het allereerste moment een moeilijke weg gekozen om hier op aarde te komen, een ware hindernisbaan en ook toen stond ik versteld van haar enorme kracht. Ook deze keer heeft ze weer een enorme uitdaging doorstaan. En hoe. Het is nog niet voorbij, herstellen gaat in stapjes. Soms is het ook accepteren dat iets niet meer gaat zoals het ging en nieuwe paden ontdekken hoe het wel gaat. Maar Liv is Liv. Ze vind wel haar eigen weg. Daar geloof ik in. Ik geloof in haar! Een enorm krachtig en sterk meisje met een gouden hart en een inspiratiebron voor velen. Zeker ook voor deze tante!
 

#coachopstelten ​#ladyteaspoon #blog #robotindeklas #liv #speelbos #engelengetallen #miraclesdohappen #inspirationalbravegirl

 
*Wanneer ik het heb over engelengetallen en synchroniteit, verwijs ik naar herhalende getallen zoals 111, 222, of 14:44, die vaak op klokken, kentekens en andere onverwachte plekken verschijnen. Veel mensen, ook ik, geloven dat deze getallen boodschappen zijn van het universum of beschermengelen, bedoeld om ons te inspireren en te begeleiden. De herhaling van deze getallen wordt gezien als synchroniteit - betekenisvolle toevalligheden die ons wijzen op iets bijzonders in ons leven. Het getal 4 betekent voor mij: “Er zijn engelen bij je in de buurt. Als je behoefte hebt aan hulp of liefde, vraag dan om hun steun. Dit kan eenvoudig door de vraag te stellen of door te ontspannen en goed te ademen”

** "You can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future" - Steve Jobs

Een foutje ontdekt? Goed gezien! Ik ben mens :) Hier lees je meer over mijn schrijfstijl.