Beeldbellen met Fysiotherapie Cuijk Centrum

Begin vorige week kwam ik ten val. Tijdens een rondje hardlopen met hond Moos bleef ik met mijn voet ergens achter haken. In alle vroegte rennen... De zon net op, of nog niet. De wegen verlaten. Heerlijk. Moos die steevast met mij mee wandelde (want wat ik rennend doe, kan hij makkelijk bijhouden lijkt het) 
En ineens rende ik niet meer. Lopen of wandelen was het al evenmin. Ik lag languit op het fietspad.

En wat doe je dan...

Moos troostte me met een kus en knuffel. Ik keek om me heen. Ik hoorde iemand iets aan me vragen. Ik was amper verkeer tegengekomen onderweg en toch was er een auto om te vragen of het wel ging met me. Gezien het tijdstip was het opvallend rustig geweest op de anders zo drukke weg. Mijn val had dus blijkbaar best wel wat indruk gemaakt.
Ik knikte ‘ja’ en bedankte vriendelijk. Maar eigenlijk ging het helemaal niet. Er was iets niet goed met mijn knie wist ik direct. Ik kon er amper op staan. En hij deed pijn. Heel veel pijn.
 
En wat doe je dan? Er zat wel een schaafwond op mijn knie, mijn broek was stuk, maar het was allerminst levensbedreigend. Een bezoek aan de huisarts? Niet direct noodzakelijk, dus in deze Coronatijd liever niet. 
Toch maakte ik me wel een beetje zorgen. Want het voelde niet goed en ik wist ook niet zo goed wat te doen. Ik ben Suus en ik ben coach, maar heb geen verstand van knieën. 
Ik wist wel dat ik even letterlijk stilgezet werd. En dat voelde niet fijn. Boos dat ook, vooral op mezelf. Verdrietig, want ook al zijn mijn werkzaamheden ivm Corona nu tijdelijk even gereduceerd, ik heb nog genoeg te doen en voor te bereiden. Ik baalde enorm. Van dat het allemaal even niet zo ging als dat ik gepland had en dat zelf dat ene rondje zo in alle vroegte voor mezelf me voorlopig niet ging lukken. Ik baalde ook op de momenten dat ik het uitgilde van de pijn bij een verkeerde beweging. De kinderen vonden het nog grappig, want door de pijn kwamen er soms ook wat minder gewenste en onverwachte woorden uit, waarbij 'kak' de meest vriendelijke was. Ik vond het allesbehalve grappig. Wat pijn met je doet… 
 
Dus na een nacht slecht slapen en gepieker besloot ik niet de huisarts, maar Fysiotherapie Cuijk Centrum te bellen voor advies. Mensen die me vast ook meer konden vertellen en hopelijk ook wat voor me konden betekenen. En dat konden ze. 
 
Zo had ik afgelopen week een aantal beeldbel-gesprekken met Daniëlle van Fysiotherapie Cuijk Centrum. Ze stelde me gerust en kon op deze manier op afstand toch met me mee kijken. Fijn op zo contact te hebben, waarbij ik niet eens van huis hoefde. Zij keek vanaf de andere kant via het beeldscherm met me mee. Ze bekeek de 'schade' aan mijn knie, vroeg me gerichte vragen en liet me vertellen wat ik niet meer of juist nog wel kon. Ze vertelde me ook dat het nog wel even tijd nodig had om te herstellen, die knie van mij. Ze gaf me een aantal zeer waardevolle tips en adviezen mee waar ik thuis direct mee aan de slag kon. Ze stelde me bovenal gerust. Want echt, het zou goed komen. 
 
Deze ochtend had ik weer een beeldgesprek met haar. Zo zaten we beiden achter onze laptop, zagen elkaar en spraken met elkaar. Ik mag nu langzaam mijn knie weer iets meer gaan belasten. En al kan ik nog steeds niet autorijden, ik mag weer fietsen. Yes! Want het was afgelopen week zo wel echt 'total lockdown' voor mij, waarbij ik zelfs voor de boodschappen een ander moest inschakelen. En dacht vaak aan de mensen voor wie dit echt even dagelijkse werkelijkheid is.
 
Ook ik kan dus wat krijgen. Letterlijk even pas op de plaats in de toch al uitzonderlijke tijd waarin we ons nu verkeren. En ook al is dit niet levensbedreigend, op geen enkele manier te vergelijken met alle vergaande verschrikkelijke situaties waar sommigen onder ons zich nu in verkeren, ik had er wel last van. Geen ongeval, waar je meteen voor naar een dokter gaat, maar wel superfijn dat er op dat moment iemand was die naar mijn verhaal luisterde en me hierin kon adviseren. Die me vooral ook gerustgestelde, me tools gaf en me weer in beweging kreeg.

Lang leve het digitale tijdperk en een praktijk die hier in meegaat en het daardoor veilig en mogelijk maakt voor iedereen. Zelfs beeldbellen via de telefoon was een mogelijkheid geweest als ik dat zou willen. Ik kon weer ontspannen. En dat is fijn in de stressvolle periode waarin we ons nu bevinden. Zodat ook ik het weer even wat positiever kon zien :)
 
Waarom ik je dit allemaal vertel? Ik gun jou dat ook! Ik ben geen fysiotherapeut, ik ben kindercoach. Ik begeleid kinderen en hun ouders in de dingen die zij lastig vinden.
En misschien heb jij het ook wel even nodig dat je je verhaal te doen. Wil je graag kwijt wat jou is overkomen, of dat het even niet meer gaat. Dat het soms pijn doet.
Of wil je liever gewoon even wat afleiding in deze bijzonder verwarrende tijd. Een lach. Want ook dat is al fijn. 
En al wil mijn knie nog niet optimaal buigen en zal het hardlopen nog wel even duren, ik kan er ook voor jou zijn. Wij kunnen samen ook een beeldbelafspraak maken. Gewoon op het moment dat het jou uitkomt. Gewoon even mijn stem horen en mij zien, al is het online.
Iemand die je adviezen en tips kan geven, wanneer je daar om vraagt. Die even met je kan lachen. Of je kan geruststellen. Die je het vertrouwen kan geven dat het allemaal goed komt, zelfs wanneer jou dat zelf onmogelijk lijkt. Dat gun ik jou ook. Gewoon omdat het nu alles behalve gewoon is. Ik ben er. 

Het is de week van de kindercoaching. Stay safe. Stay home. Stay positive.

Stay tuned? Meld je aan voor mijn nieuwsbrief. Aanmelden via de knop boven in beeld op de pagina's van deze website.