Coach op stelten in het Zorgcafé

Na twee geslaagde edities in 2015 en 2017 vond vandaag, 12 september 2019, het Zorgcafé opnieuw plaats. Wederom in brasserie De Poorten in Cuijk, een ontzettend mooie locatie aan de Maas.
Deze bijeenkomst is bedoeld voor de verschillende disciplines die werkzaam zijn in de Cuijkse nulde en eerste lijn (fysiotherapeuten, diëtisten, huisartsen, thuiszorgmedewerkers, psychologen, podotherapeuten, GGD, Sociom medewerkers etc.) En ik was dit jaar gevraagd om aan het thema: 'Zorg voor het kind' een invulling geven. Echt een superleuke uitdaging. Want eerlijk is eerlijk, dit was nieuw voor mij. Discussierondes waarbij ik stellingen mocht poneren maar zeker ook als discussieleider voor een groep staan en spreken. Spannend!

Er zijn best wel momenten geweest dat ik er over twijfelde. Wilde ik dit wel? Kon ik dit wel? Voor een groep? Wat als ik straks dichtklap, er niets zinnigs meer uit komt, of in het ergste geval; dat mijn lichaam bezwijkt onder de zenuwen. Doemdenken dat doen we allemaal wel eens. Ik heb al die gedachtes dus ook allemaal door mijn hoofd laten gaan. Maar ach, toen bedacht ik me, dat als ik deze uitdaging aan zou gaan, ik dat beter in dit gezelschap kan doen. Want waar ben je beter af, vooral als er echt lichamelijk iets niet goed zou gaan. Dan kun je je toch maar beter in een zaal vol professionals bevinden, die weten precies hoe ze moeten handelen wanneer je echt flauw zou vallen. En hoe groot is die kans nou werkelijk waar?

Marlous van Megen, GZ psycholoog (Cuijkse Psychologenpraktijk), heette de ruim 60 mensen die zich hadden ingeschreven welkom. Een enorme opkomst. En na heerlijk belegd broodjes en lekkere soep mocht ik een deel van de deelnemers meenemen om van start te gaan. De insteek was een laagdrempelig kennismaken met elkaar en het contact onderling op die manier te versterken. 

Deelnemers konden zich voor 2 discussierondes inschrijven en kiezen voor een onderwerp naar keuze. Was het 'Leefstijl' (door Ilse Bruijs Coördinator Integrale zorg Syntein), 'Kwetsbare ouderen' (door Karin Roskes, huisarts de Markt en kaderhuisarts ouderenzorg Syntein), 'Psychosociale begeleiding na en bij kanker' (Marijke Verhoeven, oncologisch counseler Care for Cancer) of kozen ze voor 'Zorg voor het kind'. En voor die laatste mocht ik dus gedurende een half uurtje stellingen naar voren brengen waarover gediscussieerd kon worden.

Ik startte met een voorstelrondje, dit deden we aan de hand van de hand. Een leuke manier van jezelf voorstellen, bij iedere vinger één vraag:
• duim: waar ben je goed in?
• wijsvinger: waar ga je naar toe? Waar zou je naar toe willen? Toekomst, dromen? Of waar spreek je anderen op aan?
• middelvinger: waar heb je een hekel aan?
• ringvinger: waar ben je trouw aan?
• pink: waarin ben je klein? Wat maakt je kwetsbaar? Of waarin kun je groeien?

De deelnemers vertelden kort aan de hand van zijn of haar hand (of 1 vinger of duim) wie ze zijn en/of wat hun bijdrage in de zorg van het kind is. En er werd veel verteld, heel veel gedeeld, waardoor we precies helder hadden wat voor vlees we in de kuip hadden.

Ik had me voorbereid, mijn stellingen paraat, maar wilde er ook een vleugje Suus in aanbrengen. Ik ben tenslotte niet voor niet kindercoach toc? Dus startte ik na de voorstelronde zoals hierboven genoemd ook nog een spelletje in. Waardoor die knappe koppen gedwongen werden even uit het hoofd te gaan en iets anders te doen. Daarvoor had ik het spel 'SpringKikkerSpring' meegenomen. Na de broodjes en soep vertelde ik dat lopen ipv springen naar het gevoel van keuze ook best mocht. Gevoelens die hierbij aan bod komen zijn de basisemoties boos, bang, blij en verdrietig. En net zoals het ouders al veel inzicht geeft wanneer ik hen dat spel samen met hun kind in coaching laat spelen, was dat ook nu goed zichtbaar: Rekening houden met de gevoelens anderen, herkenning, bewustwording en erkenning. En natuurlijk: Wat zou je kunnen doen (om je beter te voelen). Wat is daarvoor nodig? Wie of wat zou je daarbij kunnen helpen? Die vraag is er ook altijd. Leuk om te horen allemaal.

De tijd vloog echt voorbij en voor ik het in de gaten had stond de volgende groep al weer voor de deur. En in de herhaling ging het nog meer ontspannen.
Na afloop uiteraard nog even napraten tijdens de borrel in het café. Ik werd nog blij verrast met een bloemetje als dank. Wanneer de laatste gasten de brasserie verlaten proost ik nog samen met de organisatie en andere sprekers een laatste keer op het succes van deze avond. Ik heb de smaak te pakken. Ik vond het enorm leuk!

En als ik het dan nog voor mezelf nog even kort mag samenvatten, aan de hand van de hand. Mijn duim gaat omhoog, want het ging echt super. Ook goed verzorgd en super geregeld allemaal. Ik ben dankbaar. En als ik, om deze blog niet al te lang te maken als laatste nog even de pink erbij haal.
Bij een uitdaging als vanavond, zou me een jaartje eerder heel klein gevoeld hebben, en dat is iets waar ik na vandaag ook nog zeker in wil groeien. Maar net als dat je bij netwerken een eerste stap moet zetten om iets in beweging te krijgen, heb ik toch de stap gezet. Hoewel ik nog geen idee had of het zou werken. Wat het me zou brengen. Hiermee stel ik me kwetsbaar op, maar hoop ik ook anderen te kunnen motiveren en inspireren om hetzelfde te doen. Ook al is het retespannend en heb je het idee flauw te kunnen vallen.
Ik had me voorgenomen te gaan genieten. No mather what. En genieten, heb ik zeker gedaan. Op naar de volgende uitdaging! Dan wel even wat foto's maken ;)