Het kleine meisje

Het kleine meisje

Er was eens een klein meisje wat naar school mocht.
Op een ochtend zei haar juf: 
'Vandaag gaan we een tekening maken.’
'Oh leuk!’, dacht het kleine meisje. 
Ze tekende graag van alles. Huizen en kastelen met prinsen en prinsessen. Boerderijdieren, zoals kippen en koeien. Maar ook treinen en boten. 
Ze haalde haar doos met kleurpotloden uit haar laatje tevoorschijn en begon met tekenen.

Maar de juf zei: ′Wacht! Het is nog geen tijd om te beginnen!’
En ze wachtte tot iedereen klaar leek.
'Nu’, zei de juf. ‘We gaan bloemen tekenen.’
'Goed!’, dacht het kleine meisje.
Ook bloemen tekende ze graag. 
Het liefst in haar lievelingskleur geel en met roze, oranje en blauwe kleurpotloden.

Maar de juf zei ′Wacht!’
'Ik zal je laten zien hoe je dat doet.’
En ze tekende een rode bloem, met een groene steel op een groot vel papier.
'Zo’, zei ze. ‘Nu mag je beginnen.’

Het kleine meisje keek naar de bloem van haar juf en keek naar haar vel papier met haar eigen bloem.
Ze vond haar bloem eigenlijk veel mooier dan die van de juf. 
Maar dat zei ze niet hardop.
Ze draaide haar vel om en tekende een bloem, precies zoals die van de juf. Deze was rood, met een groene steel.

Een nieuwe dag op school. 
De juf zei: 'Vandaag gaan we iets maken van klei.'
'Leuk!', dacht het kleine meisje. Ze hield van kleien.
Ze kon daar van alles mee maken. 
Slangen en sneeuwpoppen. Olifanten en muizen.
Auto's en paarden. En ze begon de klei te kneden en te knijpen tot een bal. 

Maar de juf zei: ′Wacht!"
'Het is nog geen tijd om te beginnen!'
En ze wachtte tot iedereen klaar leek.
'Nu', zei de juf. 'We gaan iets van servies maken met de klei.'
'Goed!', dacht het kleine meisje. 
Ze maakte graag kopjes en schotels waar ze in gedachten denkbeeldige thee uit dronk. Ze begon met het maken van wat theekopjes, in grote en kleine vormen en maten.

Maar de juf zei ′Wacht!'
'Ik zal je laten zien hoe je dat doet!'
En ze liet aan alle kinderen zien hoe je een diep soepbord maakt. 
'Zo', zei ze. 'Nu jullie, je mag beginnen.'

Het meisje keek naar het bord van de juf.
Toen keek ze naar haar eigen grote en kleine kopjes van klei.
Ze vond die eigenlijk wel leuker. Maar dat heeft ze niet gezegd.
Ze rolde de klei weer tot een grote bal en maakte een bord.
Een diep bord, precies zoals die van de juf.

En al vrij snel leerde het meisje wachten. 
Ze leerde te kijken naar hoe de juf het voordeed. En dat maakte ze net zo. 
Ze deed erg haar best, dit brave meisje. En kreeg daar zelfs complimentjes voor. 
Ze maakte wel dingen. Ze maakte alleen geen eigen dingen meer.

En toen kwam de dag. 
Dat het meisje en haar familie verhuisde naar een ander huis, in een andere stad. 
Het kleine meisje ging naar een andere school. Een andere school met een andere juf. 

En de nieuwe juf zei op een dag:
′Vandaag gaan we een tekening maken.’
′Leuk!’, dacht het kleine meisje. En ze wachtte. 
Ze wachtte tot de juf vertelde wat ze moest doen. 
Maar de juf zei niets. 
Ze legde niets uit en deed ook niets voor. 
Ze liep rondjes door de klas, dat deed ze.

Bij het tafeltje van het meisje zag ze het lege vel papier. 
‘Wil je geen tekening maken?’, vroeg ze. 
'Jawel’, zei het kleine meisje.
‘Wat gaan we maken juf?’
'Dat weet ik pas als jij het getekend hebt!’, zei de juf.
'Hoe zal ik het maken?’, vroeg het kleine meisje. 
'Je mag tekenen wat je leuk vindt’, zei de juf.
'En mag het in elke kleur?’, vroeg het kleine meisje. 
'Ja hoor, in elke kleur’, zei de juf.

Snel pakte ze haar kleurtjes. En ze tekende een bloem.
Het werd een rode bloem met groene steel. 

#coachopstelten #atelieropstelten #kindercoach #coach #rodebloemmetgroenesteel #bloom #thelittleboy #aquarel #authenticiteit #illustrationsuzannehuijben

(Vrije vertaling op het verhaal van Helen Buckley: The little boy).