The day after - Hiep hiep hoera

Hiep hiep hoera!
Gisteren was ik jarig. Ik had een leuke post kunnen maken met een winactie. Ik had ook al een idee. Maar het lukte me niet. Ik stond er niet achter iets te posten wat niet zou matchen met het gevoel dat ik had. That’s me. Ik hou van echt. Puur. Vanuit mijn gevoel. En dat gevoel zat aan het begin van mijn dag, mijn verjaardag nota bene, allesbehalve goed. Nou ja... Gevoel wil iets vertellen, iets duidelijk maken. Het gevoel had het bij het juiste eind, maar ik wilde me anders voelen... Jarig?
 
Want ja, dan ben ik jarig en dan word ik wakker. Op mijn geboortedag. En terwijl dat voor de meeste mensen een dag is om naar uit te kijken, voelde ik dat niet zo. Ik voelde me alleen. Alleen in het grote bed. Anders als dat het altijd was. En dat voelde niet fijn. 
 
Ik had verwachtingen van deze dag. Ik wilde er samen met mijn ‘loved ones’, ondanks deze tweede corona verjaardag (precies vorig jaar was 13 maart namelijk de start van een officiële lockdown) toch een feestdag van maken. Gewoon mijn dag! Die leuk zou starten, waarbij ik leuke dingen zou doen en die leuk zou eindigen. 
Ik was al vroeg wakker en wachtte op het moment dat mijn kinderen me zouden wekken. Lang zal ze leven zouden zingen wanneer ze de slaapkamerdeur open zouden gooien. Veel te vroeg had ik zo ingeschat, omdat ze niet konden wachten. Met cadeautjes in hun handen, een knuffel en een in elkaar geflanst ontbijtje. 
Er gebeurde niets. Om 7:00 uur niet, om 8:00 uur niet en dus stond ik rond de klok van 9:00 uur maar op. Vol zelfmedelijden pakte ik mijn hoopje kleren bij elkaar en liep de trap af. Ze zijn me vergeten, ging er door mijn hoofd. Ik moet het allemaal alleen doen, een stemmetje in mijn hoofd. De keuken was niet versierd. Zie je wel, zelfs de slingers moet ik zelf ophangen. Met elke stap die ik zette richting badkamer kwamen er steeds meer diepgewortelde overtuigingen vanuit het niets naar boven. Heftig. En daar baalde ik van. Frustratie en boosheid vlamde op in mij. Kom op ik ben jarig, dacht ik bij mezelf. Doe effe normaal jij, sprak ik mezelf boos toe. 
Wat een ellende. En dat nog wel op mijn verjaardag. Ik was boos op iedereen of eigenlijk verdrietig. Ze zijn me vergeten. Niemand die aan me dacht op mijn verjaardag. Het is mijn verjaardag he! Als ik er niet aan denk, dan doet niemand dat. Ik kan op niemand vertrouwen. Ik moet het allemaal weer alleen doen. Zie je wel. Een brok in mijn keel. 
Zit er dan niemand op me te wachten? Ik voelde me in de steek gelaten. Ik voelde me ontzettend alleen. Ik was intens verdrietig. Mijn gedachten maakte een loopje met me en mijn emoties namen het over. 
Tegen de tijd dat ik onder de douche stond, vond ik mezelf zo zielig dat ik in tranen uitbarstte. De tranen stroomde over mijn wangen en liepen samen met de straaltjes water van de douche omlaag. 
 
En toen ik daar zo stond. Met mijn hoofd gebogen en het water van de douche als schrale troost op mijn laaghangende schouders, wist ik ineens dat dit gevoel helemaal niets te maken had met het hier en nu. De ‘Ik ben niet oké’ houding in mijn volwassen leven nu, juist nu ik weer een jaar ouder ben geworden, is een verwijzing naar vroeger, een afkeuring die ik heb ervaren voor mijn 4e levensjaar weet ik. In mijn geval ligt het prenataal. Dat stukje in het begin van mijn leven is bepalend voor het gedrag en het gevoel wat ik nu ervaar. De diepgewortelde overtuigingen die ergens in me opgeslagen liggen en die nu de kop op steken, hebben te maken met dat allereerste, prille begin. En ik weet dat donders goed, ik ken mijn geboortepatronen en valkuilen en toch was ik er weer ingetuind. Dit gedrag is zo logisch! Niet ik als volwassene, maar het kind in me voelt zich geraakt. Wordt getriggerd. BAM.
 
Als alleengeboren tweeling (Google if you like) heb ik in het prille begin afscheid moeten nemen van iets wat me heel dierbaar is geweest. Mijn broertje, hoe klein ook. En dat doet pijn, want we hadden grootse plannen, we zouden het samen doen. Hij en ik. En al weet ik het niet meer, kan ik er met mijn verstand niet bij, deze informatie ligt ergens opgeslagen in mijn lijf. En wanneer ik dan in soortgelijke situaties terecht kom, helpt mijn lijf me wel herinneren, en kan het dus gebeuren dat ik even terugschiet in oude overtuigingen. Wil ik vluchten en alles en iedereen de schuld geven. Want tja, als mijn broertje me zelfs in de steek laat… Wie zit er op mij te wachten? Wie ben ik dan? Wat doe ik hier? En als ik zelfs hem niet kan vertrouwen… Wie dan wel? En als we het eigenlijk samen zouden doen en hij afspraken niet nakomt, nou dan doe ik het toch lekker zelf! Ik heb niemand nodig. Ik doe het wel alleen. En goed ook! Ik mag absoluut geen fouten maken. Zodat ik niet weer gekwetst kan worden, en dat ik de controle hou, zodat ik die pijn niet weer hoef te voelen. Ik moet het goed doen. Ik mag niet falen.
 
Onder de douche komt het besef. Ik laat de tranen lekker stromen en laat het gevoel er zijn. Ik omarm het. Want ja, mijn geboortedag, hoe logisch is het dat ik dan ineens dit gevoel heb. De overgang van nacht naar dag, is al een verwijzing naar de overgang van baarmoeder naar deze wereld. Ik word wakker en voel de lege plek naast me in mijn bed. Hetzelfde gevoel als toen, het gemis van iemand naast me en dat ik er helemaal alleen voor stond. Het niet meteen overspoeld worden met knuffels en cadeautjes en slingers maakte me dat ik me net als toen niet zo welkom voelde en niet de moeite waard. En zo zijn er nog veel meer logische overeenkomsten... 
 
Ik leg mijn handen op mijn buik. En spreek mijn lieve kleine Ik even toe. Ik weet het, je bent keihard aan het werk. Laat het maar los. Het is goed zo. Ik ben bij je. Het is oké. Jij bent oké. Het is veilig hier, ik zorg voor je. Geef me je hand. Ik ben bij je. Samen kunnen wij dit. Jij en Ik.
 
Een bizarre start van mijn verjaardag dus. Met dit mooi inzicht als cadeautje. Delen is kwetsbaar weet ik, maar het voelt dat ik dit toch mag doen. Ik coach kinderen, hun ouders en volwassenen, maar ik ben ook gewoon mens. Net als jij. Niet meer, niet minder. Wanneer ik anderen vertel over hoe diepgewortelde overtuigingen en terugkerende patronen hun oorsprong hebben en waar ze vandaan komen, kan ik dat alleen als ik ook mezelf helemaal begrijp en op mezelf reflecteer. Ik ben oké en jij bent oké. 
 
Ik heb een holistische kijk en onderzoek. Ik zoom uit, kijk naar wat er speelt, kijk naar familiesystemen en leg samen met de ander de puzzel om het kind of zichzelf beter te begrijpen. Wat de behoeftes zijn. Dat vind ik leuk om te doen, dat interesseert me en daar ben ik goed in. Ik kan verbanden leggen en breng aan het licht wat zichtbaar wil worden. Wat nog gezien mag worden. En alleen als de tijd er rijp voor is. 
Dat zijn kwaliteiten en talenten die ik heb ontwikkeld door het pad wat ik gelopen heb en wat ik heb onderweg heb ervaren. Wat al in me aanwezig was en door aanvullende kennis die ik heb opgedaan, wat ik leer en waar ik me steeds verder in te verdiep. lk zie gedrag en laat zien hoe logisch het is. Het is aan de ander wat zij er mee doen. Ik zie hoe kinderen en volwassenen soms keihard aan het werk zijn met de struggles van het leven die ze ervaren. De last die ze met zich meedragen. Waar ik het eerder meteen wilde oplossen, laat ik de het kind of de volwassenen nu zelf ontdekken en doelen bereiken in eigen tempo. Ik laat zien wat hun eigen unieke plek is. Maar alleen als ze er klaar voor zijn. Wanneer het eenmaal gezien is, de erkenning er is kan het rusten. 
 
Hoe mijn verjaardag na deze mental breakdown in de ochtend verder verliep? Terwijl ik onder de douche stond hadden de kinderen de keuken versierd en zaten ze met een cadeautje op me te wachten. En ook als ze dat niet hadden gedaan was dat oké geweest. Ze wilde me niet wakker maken, vertelden ze, dus hadden ze dat niet gedaan. Ze wisten hoe irritant ik de kruimels in bed vind en besloten daarom ook dat ontbijt te skippen. En ondanks de onstuimige herfstachtige dag met regen, hagel en heel veel wind, scheen hier in huis gewoon weer het zonnetje en was het een hele leuke verjaardag. En met al die lieve reacties in de vorm van appjes, berichten, dm, mailtjes en kaartjes maakte dat mijn dag nog rijker.  
 
En vandaag hebben we gewoon nog een dagje weekend! Er staat een volleybaltraining in Apeldoorn op de planning, als die tenminste doorgaat met dit weer, lekker koken (ik kreeg een prachtig kookboek), kacheltje aan en misschien nog wat klussen met de kinderen bij papa in huis op de planning. Oh en sinds de lockdown… ‘toastjes en tv’ op zondagavond. Morgen begint mijn werkweek weer. Wil je ook weten wat ik voor jou of voor je kind kan doen? Stuur me een mail, geef me een belletje of reageer via het contactformulier op de website.

Met een glimlach kun je winnen
Met een glimlach heb je goud
Met een glimlach kun je geven 
Met een glimlach word je oud
 
Een hele fijne dag! Vergeet je vandaag niet te glimlachen?
Deze mooie tekst voor de afbeelding van vandaag kreeg ik gisteren van Willeke.

#coachopstelten #kindercoach #creatiefcoachen #atelieropstelten #blog #gedragisaltijdlogisch #holistischekijk #birthdaygirl #nieuwemaan #nieuwefase #nieuwestart #smile