De eerste stap zet je in beweging

In regio zuid zijn de scholen weer begonnen. De basisscholen vandaag al en de leerlingen van het voorgezet onderwijs gaan na een laatste dagje in chill modus morgen (en overmorgen) weer aan de slag.

De zomervakantie zit er op. En we hebben het goed gehad. Na een reis van 1300 kilometer was er een leuke camping in de Franse zon. Eentje met alle aanwezige ingrediënten voor een vakantie met pubers. 
Oké, de WiFi ontbrak, aandachtspuntje voor volgend jaar. Dus ja, een ‘mag ik even op jouw hotspot, anders gaat mijn Snapchat-reeks verloren en dat kan echt niet’ en ‘Ja dat moet, jullie zoeken een camping uit zonder WiFi’ hebben we regelmatig voorbij horen komen. Dat was even afkicken. Niet alleen voor onze kinderen. De beperkte toegang tot hun persoonlijke vriendenkring zorgde er wel voor dat ze binnen no-time een clubje lotgenoten hadden. Zij die ook met hun ouders op vakantie ‘moesten’ en zich ‘verveelden’ bij gebrek aan MB’s en 4G troffen elkaar bij het zwembad. Laat opblijven, een zwembad, schuimparty’s, dj en veel en lekker eten maakten het dragelijk voor ze. Stakkers.
Wij genoten vooral van de gezellige vrienden die er ook waren, de altijd aanwezige mediterraanse zon en de heerlijke blauwe zee.

We hadden letterlijk geen kind aan ze. Ze vermaakten zich prima. Ook de jongste (net 12) ging daar helemaal in mee. Onze brugpieper in spé! Het was soms nog best lastig iets met het gezin te plannen. Met een ‘moet dat echt?’ en een zucht kregen we ze dan toch de auto in om bijvoorbeeld een leuk (‘dat is niet leuk, dat vind jij leuk mam) dorpje te bezoeken. Maar ze deden het. Ze mochten ook uitjes bedenken en dat maakten het echt heel leuk. 

En zo lang er maar op tijd en voldoende lekker (‘wat heb je nog meer’) eten op tafel stond waren ze volkomen tevreden. Want pubers eten veel! Althans, die van ons. Het Franse stokbrood ging er ’s morgens al goed in. Waar blijft het! Vaak moest er zelfs nog wat bijgehaald worden (‘ik heb gewoon nog honger’). 

Onze zoon (14) was ook écht gegroeid tijdens de 3 weken durende vakantie bleek wel. Een paar dagen voor dat we op vakantie gingen had hij zich laten meten bij oma en opa. Hij had voor de grap tegen de muur gestaan en ook een streepje boven zijn hoofd laten zetten. Ver boven de meetstreepjes van zijn neefje en nichtje werd zijn lengte op datzelfde stukje muur afgetekend. Bij terugkomst van vakantie had hij daar weer gestaan. Na een paar keer meten moesten we constateren dat het echt 4 cm scheelde. En dat in 3 weken tijd! De Franse zon had hem goed gedaan. 

Vorige week ging hij weer voor het eerst naar de voetbaltraining. Bij thuiskomst gooide hij zijn voetbalschoenen boos in de hoek. 
‘Als je me nog een keer laat voetballen op die schoenen is het echt kindermishandeling’, kreeg ik het verwijt. Ik moest lachen. Hij kon er vooral niet om lachen. Zeker niet toen ik hem ook nog voorzichtig vroeg of hij zijn teennagels wel geknipt had. ‘Grappig’, antwoorde hij nors.

Afgelopen vrijdag dan toch maar met de pubers naar een sportwinkel. Ook om (school)gymshirts voor de jongste te halen. En nog een paar sportschoenen, meteen maar scheenbeschermers, hockeyrokje etc. Je kent het wel. Ik had een hele lijst, en er stond niet eens iets voor mezelf bij.

De verkoopster vroeg naar zijn schoenmaat. Hij zei dat hij nu maat 44 had in zijn voetbalschoenen, maar dat hij dacht dat het wel een maatje meer zou kunnen zijn. Een ‘al denkt mama dat het wel meevalt’, kon hij nog net binnen houden.
Het duurde even voordat ze de juiste maat te pakken had. Na heel wat proberen en op en neer lopen naar het magazijn kwam ze uiteindelijk met een paar schoenen aanzetten die hij wél paste. Waarop hij zelfs kon springen, rennen en gewoon lopen. Hij kon letterlijk weer in beweging komen. 

En ik moest concluderen; hij is gegroeid. Lichamelijk, mentaal en vooral ook zijn voeten. ‘Zie je wel dat ik gelijk had mama’, zei hij triomfantelijk toen hij met een doos nieuwe voetbalschoenen de winkel uit liep. ‘Ja, je bent echt gegroeid jongen, zelfs je voeten.’ Vooral je voeten! Maat 47. Oeps. 

Elke verandering begint met één enkele stap zeggen ze wel eens, maar dan is het wel fijn dat je schoenen niet te strak zitten. Wanneer ze lekker zitten en niet te klein zijn. Zodat het lopen wat comfortabeler en makkelijker gaat. Dat je nog wat ruimte hebt om te kunnen groeien. 
Zodat je een echte eerste stap kunt zetten die je in beweging brengt nieuwe dingen te ontdekken, te leren en (door) te groeien. 

Heel veel kinderen zette vandaag hun eerste stapje op de basisschool of een eerste stap in een nieuwe klas. Met een nieuwe juf of meester. Elk stapje is er weer een. Ze deden het maar mooi. 

Welke eerste stap heb jij vandaag gezet?