Waterproof of vuurdoop…

Dit verhaal is al van een tijdje geleden.

Morgen is het zover, een belangrijke dag voor politiek Nederland, Prinsjesdag. Tevens de dag van mijn prinsesje, haar eerste verjaardag en wel op het voortgezet onderwijs.

Doorgaans is het leuk wanneer je jarig bent, maar hoe voelt dat wanneer je net in een nieuwe klas op een nieuwe school zit. Hoe gaat dat daar? Wat trakteer je en is dat eigenlijk wel de bedoeling? Word je wel gefeliciteerd? Vast geen dansje op de tafel zoals vorig jaar nog in groep 8, compleet met een uitgebreid lang-zal-ze-leven en felicitaties van klasgenoten.
De slingers en ballonnen heb ik alvast voor haar opgehangen en er staan cupcakes klaar op het aanrecht wanneer er nog een klasgenootjes of vriendinnen willen komen na school. Ik ben goed voorbereid, en eigenlijk omdat ik het als moeder ook niet zo goed weet. Een nationale feestdag morgen die derde dinsdag van september, ook bij ons.

Inmiddels zitten we in de tweede week van het nieuwe schooljaar. Het ritme komt er langzaam in en de snikhete dagen maken plaats voor onvoorspelbaar nat weer. Onze brugklasser is al aardig gewend en heeft al een beetje d'r draai gevonden. Als ik er niet zelf voor zorg om 's morgens voor half 8 beneden te zijn zie ik ze pas weer tegen 16 uur. Zo zelfstandig als ze al is.

Na een paar leuke introductiedagen is een eerste echte lesdag best wel spannend. Niet voor te stellen dat het eigenlijk nog maar amper twee weken geleden was dat ze voor het eerst d'r nieuwe school betrad. Wat veranderen ze snel en wat is het al snel gewoon. En elke dag en dauw op om vooral te doen wat andere meiden van haar leeftijd ook doen. Het zoveelste setje kleding passen en gewapend wattenstaafjes en oogpads (want het gaat nog wel eens mis) voor de spiegel om met mascara voor een oogverblindend resultaat te zorgen. Het is allemaal nieuw, ook voor mama.

En daar gaat ze dan die allereerste echte schooldag, 5 voor half 8 en weg is ze. Lekker vroeg, zodat ze zeker op tijd, op de kruising, op een vriendin kan wachten om samen naar de plek te fietsen waar de rest van het fietsclubje klaar staat.

Ondertussen zorg ik voor mijn andere twee kids, die van zichzelf vinden dat ze al heel zelfstandig zijn. Toch nog een hele klus dat brood smeren, aankleden en op tijd op school komen.

Voor ik de keukentafel af kan ruimen en de berg hagelslag onder de tafel bij elkaar kan vegen gaat mijn telefoon. Aan de lijn een moeder die het brood voor d'r zoon had nagebracht, gevalletje vergeten broodtrommel. Haar zoon vertelde zojuist dat mijn dochter er vanmorgen niet was; ‘Ja ze was er niet en ze nam haar telefoon ook niet op, dus toen zijn we maar door gefietst.’ Fijn dat deze moeder me even belt. Tegelijkertijd maak ik me wel ineens zorgen. Mijn dochter is op tijd vertrokken en toch het fietsgroepje gemist? Hoe kan dat? En waar is ze dan nu?

Het zit me niet lekker. Ik wil weten waar ze is. De route naar school, een slordige 14 km is toch wel een behoorlijk eindje, zeker wanneer je dit alleen moet fietsen. Ik kan me voorstellen dat je daar als nieuwbakken brugpieper best wel van in paniek kan raken. Het laatste wat ik zou willen is dat ze haar eerste dag verdrietig begint. Weet ze de weg wel alleen? Aaahh!

'Mama gaat even kijken waar jullie zus is’, hoor ik mezelf zeggen tegen de andere twee. ‘Jullie mogen vandaag zelf om 8.15 uur naar school lopen, dat kunnen jullie best’. Ik roep nog een ‘En beloof me dat jullie bij de brigadiers oversteken!' wanneer ik mijn jas aantrek en de deur uitren. ‘Jaahaa’, hoor ik vanuit de kamer. Voor mij een voldoende antwoord om te geloven dat het goed zal komen. Ze zien de lichte paniek in mijn gezicht ook. Dit is serieus.

Gehaast vertrek ik met de auto. Waar moet ik in hemelsnaam zoeken. In het dorp vlakbij moet ze al voorbij zijn, daar sloot ze niet bij het fietsgroepje aan. Zou ze er dan nog voor fietsen of er achter? Ik volg de route naar school en kijk onderweg naar de sliert fietsers of ik ze kan ontdekken. En hoe dichter ik bij de school kom hoe meer het er worden. Allemaal met maar 1 doel voor ogen, ervoor zorgen dat ze die eerste dag zeker op tijd in de les zijn.

Als ik na zo’n 8 km onder het viaduct door rijd zie ik ze in de verte in haar stoere lichtroze jasje fietsen. En gewoon naast haar vriendin alsof er niets aan de hand is. Ik slaak een zucht. Samen met alle andere kinderen vormen ze een lange sliert fietsers op weg naar school.

Wat ben ik blij. Ik rij ze voorbij en draai een stukje verderop de auto. Ze ziet me niet maar dat vind ik best. Ik weet nu dat ze zo meteen fijn aan haar eerste schooldag kan beginnen. Ik vervolg mijn weg weer richting huis. Als ik nu meteen doorrijd naar mijn werk kan ik nog een beetje op tijd beginnen.
Ik bedenk me toch, ik ben er niet helemaal gerust op vandaag en zet koers richting huis. Even kijken of daar alles is goed gegaan na mijn haastige vertrek. Eenmaal thuis ziet het er rustig uit. Een beetje te rustig. De deur is niet op slot en eenmaal binnen zie ik de schooltassen nog in de hoek staan.
En daar zitten ze dan. Totaal geen benul van tijd. Met één oog op mij gericht en de andere op het televisiescherm, constateren ze dan toch als ze me zien; 'Oh is het al zo laat?'.

Een paar minuten voor half 9! Ojee dat wordt rennen. Ze zijn blij dat ze voor deze keer een lift van me krijgen en nadat ik ze bij school heb afgeleverd kan ik eindelijk aan m'n werkdag beginnen. Wat een hectisch begin van de dag.

Als ik 's middags weer thuis ben en ze weer van school heb gehaald komt niet veel later mijn jarige Jet ook thuis. Gelukkig, ze is er weer. Ze heeft de dag doorstaan en de weg naar huis weer gevonden. Helaas was het zonnetje ver te zoeken geweest vandaag. Verregend en met natte haren staat ze na haar fietstocht na te druppen op de keukenvloer. Haar wangen vertonen zwarte vegen van de vanmorgen zo zorgvuldig aangebrachte mascara. Maar ondanks dat kijkt ze blij. Ze heeft het leuk gehad. Gelukkig maar! Ik geef haar een dikke knuffel en schuif haar een kopje thee en een cupcake toe.

Wat heeft ze veel geleerd vandaag. En ik ook. Ze weet nu dat het niet slim is om op je vriendin te wachten, vooral niet als deze vanwege zo’n eerste schooldag net iets eerder als afgesproken al voorbij is gefietst en samen met het fietsgroepje al onderweg naar school is. Ze leerde ook dat als je maar hard genoeg fietst je ze gewoon nog in kunt halen wanneer je te laat bent. Dat die jongen zijn broodtrommel had vergeten heeft zeker meegeholpen. Ze leerde dat een groep langzaam fietsende 2e-jaars leerlingen je niet zomaar automatisch het recht geven om ze in te halen als je laat bent. Vandaag leerde ze ook dat het slimmer is om je telefoon nog niet op stil te zetten voor je op school bent, er zijn misschien vrienden of een moeder die je willen bereiken omdat ze bezorgd zijn. Of ze ooit leert dat een regenpak misschien niet cool is, maar wel erg handig is bij een plensbui op de terugweg betwijfel ik. Maar gelukkig heeft ze er in ieder geval al wel over nagedacht hoe je er ondanks al die narigheid en nattigheid er toch nog een beetje leuk uit kunt zien.

En de oplossing voor dit is eigenlijk heel simpel. Want als ze daar zo staat met d'r natte haren en doorweekte jas, spreekt mijn eigen prinsesje de wijze woorden: 'Ik geloof dat ik waterproof mascara nodig heb mama.'