Heb je een probleem? Vraag het aan je kind

“Maaam! De douche is koud!!!”
Ik hoor mijn jongste dochter vanuit de badkamer roepen. 
Oja… de douche. Ik had vanmorgen al gemerkt dat hij niet bepaald warm was geweest. Ik had er niet meer aan gedacht het haar te vertellen. En nu stond ze na het sporten klaar voor een warme douche en was ie koud. 

“Maaahaam!!!”
 
Ik loop snel de trap op naar boven en tref daar mijn dochter. Ze is boos. En verdrietig. In gedachten schiet ik vrijwel meteen in de redderrol. Ik moet zorgen dat ze warm water heeft of een oplossing bieden. En wel meteen. Nu. Er gaan al wat ideeën door mijn hoofd. Mogelijke oplossingen poppen op en liggen op mijn lippen.
 
Wat zou jij doen op zo’n moment? Hoe help jij je kind?
 
Ik hoor mezelf de woorden zeggen: “Weet je… Heb je al…“, wanneer ik me ineens realiseer dat dit haar niet gaat helpen. Net op tijd. Ik maak mijn zin niet af. Ik stop met praten en spreek niet verder. 
 
Wat ik ook wilde zeggen. Hoe goed het ook bedoeld was, het zal de gemoedstoestand waarin ze verkeerd niet ten goede komen, bedenk ik me. Ze zal mogelijk nog bozer worden wanneer ik met goedbedoelde adviezen en ideeën aan kom dragen. Daar zit ze echt niet op te wachten.
 
Ik realiseer me dat ik eerst iets anders mag doen. Iets wat ik andere ouders zelf ook altijd adviseer. Want voorop staat de verbinding met haar leggen en haar de erkenning geven voor dat wat ze op dit moment ervaart. Verbinding en erkenning. Dat is belangrijk, en ook wanneer je je als ouder niet in het verhaal van je kind kan vinden. Je kunt niet voor de ander voelen. Je kind heeft het recht om zich zo te voelen. Elk mens. Je kunt niet altijd voelen hoe de ander het ervaart. Maar in dit geval voel ik haar boosheid en gevoel helemaal. 
 
“Ik heb het kouhoud!!!”
 
“Je hebt het koud”, herhaal ik. Mijn hulplijn heeft me ondertussen via een berichtje laten weten dat het mogelijk wel eens met een kapotte thermostaatkraan te maken kan hebben. En ik besef me dat dat iets is wat ik zelf niet zo maar op kan lossen. 
 
“Ja de douche is ijskoud, dat zei ik toch al. Hij wordt echt niet warm. En ik moet nu douchen. Nu.”
 
“Dat snap ik helemaal.”
“Is al het water koud? Ook het water bij de wasbak?”, vraag ik. 
 
Ik hoor hoe ze de kraan even laat lopen. “Nee, die is gewoon warm”, antwoord ze. 


Ik moet mezelf weer inhouden, ik wil weer in de oplosstand... Het wassen van haar haren onder de kraan. Of een snelle douche bij de buren, even opfrissen met een washandje of even een emmer warm water aftappen en... Maar ik zeg het niet. Ik speel de OEN (open, eerlijk en nieuwsgierig).
 
“Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het nu zo snel voor je op kan lossen. Ik vind het echt heel vervelend. Waarschijnlijk is de thermostaatkraan van de douche kapot”.
“En je had nog wel zo’n zin om onder de douche te gaan.”
“Ja”, klinkt het heel verdrietig. 
“Heb jij nog een idee wat zou kunnen werken? Ik zou niet weten hoe ik je nu zou kunnen helpen.”
 
Een korte “Nee” klinkt vanuit de badkamer.

“Sorry meis, als ik je kan helpen of als je een idee hebt laat je het me dan weten? En ik wil ook wel met je meedenken als je dat fijn vindt.”
 
“Hoeft niet.”
 
Het is even stil. Ik ben ondertussen op de trap gaan zitten. Standby.
 
“Mam?” klinkt het weer. “Zou je iets voor mij willen doen?” 
“Tuurlijk, zeg maar wat ik kan doen.”
“Zou jij de tuinslang voor mij willen halen?”
“De tuinslang?”, vraag ik verbaast.
“Ja die gele, en de sproeikop die er bij hoort.”
 
“Momentje”, roep ik terug. Ik veer meteen op.
 Snel loop ik naar het schuurtje en haal de tuinslang met de sproeikop. Wanneer ik de trap op loop, gaat de deur van de douche open. Met een omgeslagen handdoek pakt ze alles van me aan. 
“Nou meis, ik vind dit wel een geniaal bedacht zeg. Ik hoop voor je dat het werkt, maar daar is maar één manier voor om er achter te komen”

“Dit gaat lukken!”, zegt ze heel zelfverzekerd. Ze sluit de slang behendig aan op de kraan bij de wastafel.
Nog geen minuutje later loopt er heerlijk warm water via een tuinslang naar de douche. De ‘douchekop’ heeft ze met een haarelastiekje aan de douchestang vastgeknoopt.
“Het werkt!”, roep ik triomfantelijk. 
“Dat zei ik toch”, zeg ze lachend.
 
“Wat heb jij dit goed opgelost zeg!” Ik ben serieus onder de indruk. Ik had alles kunnen bedenken, maar dit kwam er niet bij me op. 
 
“En nu weg jij, dan kan ik eindelijk douchen”, ze duwt me lachend de badkamer uit. Even later hoor ik het water stromen en staat ze te zingen onder de douche.
 
Wat ben ik trots op die veertienjarige puber van me. Hoe knap is het dat ze met dit idee kwam. En ik ben ook wel een beetje trots op mezelf. Ik kon mee in haar gevoel en heb me als een OEN gedragen zodat ze zelf de ruimte kreeg om het op haar manier te mogen doen. En dat klinkt simpel, maar het is misschien nog wel het moeilijkste wat er is. 
 
Want uit liefde voor ons kind en om ze te behoeden voor stommiteiten schieten we vaak onbedoeld in de ‘helpmodus’. Wij volwassenen weten al hoe we zouden moeten reageren in situaties als deze en wat we zouden kunnen doen. Maar zij nog niet. Ze moeten nog leren en aan ons de taak om ze de ruimte te geven die ze nodig hebben. Soms even achterover te leunen en ze het zelf te laten ontdekken. Zelf met een oplossing te komen. En ja, dat kunnen dan oplossingen zijn die we zelf niet bedacht zouden kunnen krijgen, maar soms ook zo meesterlijk geniaal. Heb je een probleem? Vraag het aan je kind! Soms is het kinderlijk eenvoudig wanneer je ze de ruimte geeft. En krijgt hun zelfredzaamheid en zelfvertrouwen hiermee een boost. En hoe gek het misschen ook klinkt; dan help je ze door juist niet te helpen. 
 
Ik ben benieuwd... Wat zou jij gedaan hebben?

#coachopstelten #creatiefcoachen #kindercoach #opvoedenisruimtegevenaanemoties #zellufdoen #autonomie #atelieropstelten #blog #gedragisaltijdlogisch #holistischekijk #campingdouche