Goedemorgen - ochtendritueel en doorbreken patroon

Goedemorgen…

Drie jaar geleden schreef ik onderstaande blog. Het ging over een hardnekkig doordeweeks ochtendritueel wat doorbroken moest worden. Ik wist dat het nodig was. De oplossing van mijn zoon was simpel, maar nog niet zo eenvoudig voor mij als moeder. Ik vertel dit verhaal wel eens tijdens de oudertraining Opvoeden met LOL die we bij praktijk Kijk Op! geven. 

Wat wil je dat hij zelf later kan en wat moet je je kind nu dan leren? Opvoeden is een meerjarenproject en elk gezin hanteert hierin zo zijn eigen begeleidingsstijl. En soms komt er dan zo'n dag dat je er achter komt dat het nodig is los te laten en het anders vast te gaan houden in de opvoeding. En dat is vaak nog lastig. Voor het kind, maar zeker ook voor ouders.

Lees snel verder...

2017 - Goedemorgen
Het is half 7 en ik maak Tein (12) wakker. De lamp verlicht zijn kamer en zorgt ervoor dat hij nog iets verder onder zijn dekbed kruipt. “Tijd om op te staan Tein.” Nadat ik hem een knuffel heb gegeven en er enige teken van verder ontwaken zichtbaar is, verlaat ik weer zijn slaapkamer.
Zo gaat dat doordeweeks nu elke ochtend. Hij laat zijn wekker nog een keer af gaan en begint aan zijn dag. Rustig aan, vredig en in zijn tempo.
Een paar weken geleden was het nog heel anders. De trage dieselstand waar in hij verkeerde ’s morgensvroeg en de ‘Ik-sta-op-en-kom-in-actie’ modus waarin ik verkeerde kwamen regelmatig met elkaar in botsing. Dat zorgde voor heel wat irritatie en vuurwerk. Ergernissen bij mij, zijn zus Janna (14), maar vooral ook bij hem.
Ik riep hem steevast een aantal keren dat hij op moest staan, zette hem soms zelfs rechtop wanneer hij weer in slaap dreigde te vallen. Ik liet hem zo veel mogelijk zelf doen en bleef doorgaans heel rustig, maar van vanbinnen kookte ik. “Het is koud. Nou! Ik weet niet wat ik aan moet trekken. Niet doen! Waar is die broek? Is het al zooo laat! Jahaa. Ik weet het wel. Doe maar rustig hoor. Neee! Ik kan mijn gymshirt niet vinden. Ja dat is goed zo! Weet ik veel. Dit brood is vies. Je hebt mijn iPad niet aan de lader gelegd. Ik heb mijn tanden wel gepoetst!”, was zo’n beetje de standaardgespreksvoering elke ochtend.
En wanneer hij dan eindelijk voldoende voorgegloeid was en een poging deed een gezellig gesprek aan te knopen, keek ik al ongeduldig met een scheef oog op de klok. Mijn reactie op zijn verhaal bracht namelijk telkens weer een kettingreactie in werking en dan kon het zomaar ineens 10 minuten later zijn. Een rustige; “Ik zeg nu even niets Tein, anders kom je nog te laat”, viel dan vaak niet goed bij hem. De klap van een net iets te hard dichtgetrokken deur was meestal het antwoord. Tegen die tijd was het dan al zo laat dat in een normaal tempo naar school fietsen onmogelijk was. “Ik zeg wel niets meer. Nou doei.”
Op een avond toen ik hem naar bed bracht had ik het er met hem over.
“Hoe kan ik je helpen Tein, want wat er nu elke ochtend gebeurd, daar worden we allebei niet zo vrolijk van?”
Daar moest hij even over nadenken. Wat kun je nog meer doen ook. Ik wist het zelf ook niet echt.
“Je moet me gewoon wakker maken en dan met rust laten.”
Was het werkelijk zo simpel?
“Dus… als ik je wakker maak, en je daarna met rust laat, kun je zelf op staan, zelf aankleden, brood smeren, tandenpoetsen en op tijd op school komen?”
“Ja dat lukt me heus wel hoor.”
Zou hij dat wel kunnen? Zou ik het kunnen? Deze gedachtes popten in me op. Het was voor mij misschien nog wel lastiger. Hoe kon ik hem de rust geven en hem de verantwoordelijkheid geven die hij nodig had om te laten zien dat hij het zelf wel kan, wanneer ik er steeds met mijn neus bovenop zou zitten? Ik wilde het wel een kans geven.
“Nou dan gaan we dat doen!”, zei ik hem. “Mama maakt je wakker en gaat daarna haar eigen ding doen zodat ik je niet kan storen.”
“Wat ga jij doen dan?”
“Mama gaat wandelen.”
“Mag ik dan Ellin (10) wakker maken als ik helemaal klaar ben en jij er nog niet bent?”
“Tuurlijk jongen!”
En dat is dus wat ik nu elke ochtend doe. Ik wandel. Nadat ik hem wakker heb gemaakt trek ik mijn wandelschoenen aan en ga een klein uurtje de deur uit. Precies genoeg tijd om hem zijn rust te geven, zodat hij de dingen die hij moet doen om op tijd te komen in zijn eigen tempo kan doen. En ik moet toegeven, half 7 is best vroeg en ik zat ook liever nog even gezellig samen met ze met een kopje thee aan het ontbijt, maar op dit moment werkt het hier even het beste zo. Dat komt vanzelf wel weer. En ook voor mij een heel goed begin van de dag! Al heel wat mooie zonsopkomsten gezien en heerlijk gewandeld.
Zo liep ik ook vanmorgen mijn rondje. Toen ik net voor half 8 onze straat inwandelde zag ik in de verte 2 fietsers aankomen. Het was Tein, met naast hem zijn zus Janna op de fiets. Ongelooflijk, hij was vandaag dus zelfs ruim op tijd klaar! Ik ging midden op straat staan en spreidde mijn beide armen in de lucht. Het voelde goed toen ze langs me op fietsten en ik ze allebei de beste high-five ooit mocht geven.
“Goedemorgen. Fijne dag op school vandaag!”

Mij helpt het wanneer ik onderstaande zin in gedachten neem bij de dingen die ik doe en soms dus beter niet kan doen: Ik als ouder vind het niet fijn deze stap te nemen, maar ik weet ook dat het nu nodig is zodat mijn kind op kan groeien tot een zelfstandige volwassene.

Ook de oudertraining Opvoeden met LOL volgen bij Coach op stelten, om zo meer balans, liefde en plezier te ervaren in het opvoeden? Meld je dan nu aan voor de eerstvolgende training.